Autor: Marat Aksiyatov, Gestalt Therapist.
Najprawdopodobniej nie jestem pierwszym, który podejmuje się pisać na ten temat, dość powszechny w praktyce pracy z klientami. Naprawdę często napotykamy ten temat w pracy i nie ma znaczenia, czy terapia indywidualna to grupowa, czy tematyczna dwudniowa grupa na temat seksualności. To właśnie skłania mnie do pisania o tym pozornie prostym temacie.
Może to jakiś rodzaj rzeczywistości społeczno-kulturowej w Rosji, gdzie agresja jest tabu, gdzie ludzie uważają, że trudno czuć swoją własną przestrzeń i granice, ponieważ tak długo, wszyscy mieliśmy wspólne, wielu mieszka w komunalnych i podzielił się ze sobą niedawno i Nonkonformista zachowanie surowo karane.
Ale jednak, że nie jest tak ważne, że zrobiliśmy, ale ważne jest to, w jaki sposób możemy zrobić z nim teraz jest pomijany. W tym artykule chcę wyjaśnić znaczenie i znaczenie agresji, towarzyszących jej uczuć i relacji z granicami.
Pojęcie agresji
Po pierwsze, zastanówmy się, jaka jest agresja.
Etymologicznie, agresja pochodzi od łacińskiego ad-gressere, co oznacza „Przenieś do” wniosku w sprawie powołania do następnego, ruch w kierunku kontaktu.A jak inaczej będzie, jeśli żaden z uczestników nie podejmie decyzji?
Słowa "postęp" i "regres", które również charakteryzują ruch, są słowami, które są pojedynczym źródłem słowa agresja. Ważne jest, aby zauważyć, że agresja nie jest uczuciem, ale akcją towarzyszącą uczuciom.
Dlaczego skupiam się na fakcie, że agresja jest działaniem? Faktem jest, że w naszej i wielu innych kulturach agresja ma negatywne konotacje, tj. jesteśmy przyzwyczajeni do traktowania agresji jako czegoś negatywnego, zresztą często pod agresją mamy na myśli przemoc, okrucieństwo. A to jest złe, więc agresji też nie można pokazać. Oto twoje pierwsze społeczne tabu!
Tymczasem słowo "przemoc" pochodzi od łacińskiego violare, co oznacza "zmuszanie, działanie siłą". Czy odczuwasz różnicę? A zatem: agresja nie jest równa przemocy.
Tutaj chciałbym przynieść ilustracje i komentarze z książki Bridget Martel "Świecość, miłość i Gestalt".
Martel rozróżnia trzy kryteria odróżniające przemoc od agresji:
1. Moc i bezsilność / wszechmoc.
"Niektóre rodzaje przemocy mogą być związane z doświadczeniem wszechmocy, co można wyrazić za pomocą formuły:" jeśli chcę, wezmę, zgodzę się z drugą osobą, czy nie ". Albo, w przeciwieństwie do impotencji, osoba może uderzyć, zniszczyć, ponieważ.Nie może dostać tego, czego chce, albo dlatego, że jest ignorowany i nie ma nic do stracenia.
W tym przypadku, na podstawie motywacji do aktu przemocy nie jest pragnienie, aby coś, ale raczej próbą wyrazić swoje rozczarowanie, bezsilność, wściekłość. Podczas gdy siła pozwala ci spotkać się z inną osobą, aby spotkać się z nim i się z nim zamanifestować, zamiast ją zniszczyć. "
2. Ramki, granice.
„Drugi różnice kryterium okrucieństwo i agresywność chodzi względem ramy (granica), w którym działanie, a mianowicie do różnych przepisów socjalnych i przepisów regulujących relacje interpersonalne. Okrucieństwo jest zawsze poza zasadami, agresja może objawiać się w ramach szacunku.”
3. Kontakt.
„Trzecie kryterium odnosi się do pojęcia kontaktu. Agresywna akcja ma świadomość istnienia innej osoby i ewentualnego spotkania, natomiast przemoc zamienia inną osobę do obiektu, które powinny zostać zniszczone, a tym samym prowadzi to do załamania w związku.” 
Ten schemat ilustruje różnicę między agresją a przemocą. Oczywiście są to dwa różne kierunki, z których pierwszy prowadzi do kontaktu i ustanowienia relacji, drugi – do ich zniszczenia.
W dodatku, daję słowo Margaretta Spagnuolo Lobb z jej książce „Who-for-później w psychoterapii” na rage znaczeniu dla ludzkiego kontaktu:
„Agresja wyraża wielką miłość dla innych i chęć relacji z nimi, tak jak dziecko bada zabawkę od siebie, aby prawidłowo ją zbadać, czy po prostu jako gniew kolana młotkiem rzeźby Michała Anioła Moses obrazu, pytając:” Dlaczego nie mówić? „niemożliwe jest kochać drugiego, jeśli nie można go osiągnąć przed jego przemieniającej ciekawości.”
Emocje towarzyszące agresji
Często agresja wiąże się z emocjami "negatywnymi". Mówimy, że nie lubią agresję, mając na uwadze, że nie lubi, kiedy podrażnionej na nas zły, zły. I tu chcę ponownie oddzielić agresję emocji, które nazywane są negatywne, usuwając między znakiem równości, ponieważ agresja nie zawsze towarzyszy „negatywne” uczucia, może być również przejawem zainteresowania, ciekawość, pragnienie.
W mojej pracy i życiu często muszę rehabilitować uczucia, szczególnie jeśli odnoszą się do konwencjonalnie negatywnego spektrum.Przyzwyczailiśmy się do irytacji, gniewu, złości negatywnej, chociaż są to te same uczucia co wszyscy. Nie zawsze są przyjemne do przeżycia, a jednocześnie są społecznie niedostępne, tabuowane i mogą zostać zakazane od dzieciństwa.
"Dobre dzieci są dobre i nie denerwuj się, nie przeklinaj i nie zaprzeczaj starszym." Dziecko może otrzymywać takie wiadomości od swoich rodziców bezpośrednio lub pośrednio, dodatkowo, aby przejawić "negatywne" uczucia, może zostać zawstydzone, a wstyd jest bardzo trudny do zniesienia. A potem jest zmuszony nie pokazywać tych uczuć, aby otrzymać żywą miłość matki i usposobienie otaczających go osób.
Później te uczucia mogą być stłumione lub ukryte za jakąś akceptowalną, wygodną maską dla ludzi wokół, zablokowaną w ciele, a spontaniczna manifestacja ruchów towarzyszących tym uczuciom może być ograniczona, nawet do utraty ich pełnej amplitudy.
Część "zła" jest wyobcowana, osoba traci lub, w dużym stopniu, komplikuje dostęp do niej. Ale uczucia nie przestają się pojawiać. Jest to bardziej jak dobra twarz do złej gry, w rezultacie daje wiele niedogodności w życiu.Alienacja własnych "negatywnych" części prowadzi do niezgodnego zachowania, naruszenia integralności i uniemożliwia kontakt. To pozbawia osobę możliwości obrony swoich interesów i elementarnego, aby powiedzieć "nie", ponadto tłumienie warunkowo negatywnych uczuć zwraca się do siebie i tłumienia pozytywnych.
Zachowanie uczuć zabiera ogromną ilość energii życiowej, a człowiek w końcu czuje się wymarły, wyczerpany, ponury. Ponadto, tłumienie poważnych afektów może prowadzić do pojawienia się i rozwoju poważnych chorób psychosomatycznych.
Jeśli "negatywne" uczucia nie są potrzebne i utrudnione, dlaczego natura tworzy takie uczucia?
Byłoby super, gdyby wszyscy wokół byli mili, łagodni, kochający i nigdy nie rozgniewani, wtedy świat byłby wypełniony miłością, nie byłoby konfliktów, a ludzie odczuwaliby radość i szczęście na zawsze. Brak takiego obrazu można uzasadnić niedoskonałością naszego świata.
A jednak uczucia niosą dla nas bardzo ważną funkcję sygnału, są naszymi pomocnikami, nawet jeśli są dla nas nieprzyjemne. Pomagają nam lepiej zrozumieć siebie, nasze potrzeby, sytuacje, w których się znajdujemy, a także działania niezbędne w tych sytuacjach.
Na przykład nie będziemy zachwyceni sytuacją, w której jesteśmy atakowani lub bici. Podobnie, złość, kiedy nakładają, co chcemy, kiedy są manipulowane, gdy narusza nasze granice.
Broniąc „negatywne” uczucia, nie toleruje niekontrolowane wybuchy gniewu i impulsywnym parcia nie obniżyć ich gniew na pierwszy, który złapał go za ramię. Przykłady takiego zachowania może być postrzegane często na ulicy, gdy zdarzy ci się kogoś nadużycia i wraca silne i nieprawidłowej odpowiedzi, jak gdyby to jesteś winny wszystkich kłopotów tej osoby. Wynika to z tego, że gromadzi się gniew, który nie jest wyrażany w czasie i pod odpowiednim adresem. W tym przypadku osoba, zły lub obrażony na cały świat, i „Muchy” cały ten splendor Ściągany.
Inny przykład – „sprawiedliwy” złość, po której człowiek traci swoją naturę i jest gotowy do niszczenia wszystkiego wokół. Gniew, który przez wiele tysięcy lat wykorzystywane do organizowania rozlewu krwi na dużą skalę, założył religijną, etniczną lub inny pomysł, sformułowaną przez książki George'a Orwella „Folwark Zwierzęcy” :. „Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre są równiejsze od innych”, i to nie ma znaczenia kolor nim Kształt skóry lub inna od naszej religii. To manipulacja nieświadomymi, zwierzęcymi częściami naszej psychiki.
Tak, archaiczne struktury mózgu, podobnie jak zwierzęta, są naprawdę w nas zachowane, ale to nie znaczy, że jesteśmy małymi zwierzętami, które mogą reagować odruchowo tylko na bodziec zewnętrzny. Jesteśmy obdarzeni świadomością, a co za tym idzie umiejętnością zrozumienia i regulowania naszych uczuć oraz umiejętnością ponoszenia odpowiedzialności za działania.
Druga skrajność jest teraz popularną pozycją absolutnej równowagi i spokoju, która jest transmitowana przez tradycyjne, głównie wschodnie, duchowe praktyki i nauki. Twierdzą, że doświadczanie złości jest "złe", destrukcyjne i lepiej myśleć pozytywnie.
Mówimy tu o wysokim poziomie świadomości, kiedy osoba może wybrać uczucia, zanim zaangażuje się w ich doświadczenie. Ale wyrwana z kontekstu i błędna interpretacja tego przesłania może prowadzić do wyrzucenia gniewu.
Świadomość i ekspresja uczuć
Jak już powiedziałem, ważne jest, aby być świadomym swoich uczuć. W tym możemy pomóc ciału. Każde uczucie powstaje w ciele w formie impulsu i towarzyszy mu odpowiedni proces biochemiczny. Dalej ten biochemiczny wybuch, odczucia cielesne zamieniają się w emocje, a to z kolei – w działanie.Błędnie rozpoznany impuls lub emocja może prowadzić do fałszywej reakcji, która raz lub dwa razy nie prowadzi do zaspokojenia potrzeby.
Wcześniej mówiłem o mechanizmach tłumienia gniewu w oparciu o system wierzeń ukształtowany w dzieciństwie. Ale istnieje kilka innych mechanizmów, które uniemożliwiają odpowiednią ekspresję gniewu. Niektórzy ludzie zrażają swoją złość i przypisują ją innym ludziom, wyobrażając sobie, że inni są na nich źli lub że są inni, a nie sami.
Inni wolą rozgniewać się na całą sytuację, nie ryzykując jawnie gniewu wobec innej osoby, z obawy przed utratą relacji z nim. Innym sposobem jest skierowanie gniewu na najmniej niebezpieczny przedmiot lub przedmiot, na przykład, zabicie wszystkich potraw od gniewu do męża lub kopnięcie psa sąsiada, zły na szefa.
Takie mechanizmy często nie są realizowane i są okazją do uwolnienia się od odpowiedzialności za własne doświadczenia lub działania. Emocje (zawsze celowe) nie docierają do celu, pozbawiając w ten sposób osoby bliskiej relacji, której tak bardzo zależy na zachowaniu lub zbudowaniu.
Byłoby więc dobrze nie tylko nauczyć się, jak prawidłowo je rozpoznawać, ale także znaleźć odpowiednie sposoby ich manifestowania w kontakcie, nie niszcząc siebie i innych.
Granice
W przykładzie, który oddziela agresję od przemocy, struktura jest synonimem granic. Bez wyraźnego poczucia własnej granicy człowiek traci siebie, jest pozbawiony pełnego kontaktu z sobą iz innymi. Ponieważ rzeczywiste spotkanie powstaje tylko w obecności granic, w przeciwnym razie staje się fuzją.
Granica spełnia dwie funkcje. Z jednej strony oddziela nas od środowiska zewnętrznego, z drugiej – jest miejscem kontaktu i wymiany z tym środowiskiem. Książkowym przykładem granicy jest skóra – nasza skorupa, która jest najbardziej wrażliwym organem naszego ciała, jest na nim ogromna liczba receptorów, czujemy świat i dotykamy go. Skóra ma funkcje wydzielnicze, dzięki którym zachodzi wymiana między ciałem a otoczeniem. W życiu pojęcie granic jest o wiele szersze niż tylko skóra – to nie tylko nasze fizyczne ciało i przestrzeń wokół niego, ale także nasze pragnienia, potrzeby, zainteresowania, czas i inne "terytoria" naszej osobowości.
Zbliżam się do ciebie i to agresywny czyn, ale jednocześnie widzę i słyszę cię, co oznacza, że mogę przestać, kiedy mi o tym powiesz (i chodzi o kontakt), sprawdzam z tobą. Inna sprawa, kiedy nie mówisz mi "przestań", zgadzasz się z tym, co robię i sugeruję, chociaż tego nie chcesz. Potem, zbliżając się, łamam twoją granicę za każdym razem, gdy cię obrażam i ranię. Nie podpisujesz swoich granic, nie mówisz o nich, a potem atakuję ich granicami. Twoim obowiązkiem jest wykazać przeciwną agresję i wskazywać na swoje granice, wtedy ja wiem o nich, potem się spotykamy, wtedy jest kontakt, wtedy jest szacunek dla twoich granic, pragnień, potrzeb, dla ciebie.
Agresja jest konieczna, abyśmy nie tylko zbliżyli się do drugiego, słysząc, widząc i utrzymując szacunek dla jego granic. Ale także, aby być przedstawionym, oznaczać ich granice, a nawet bronić, pomagając im znaleźć własne i własne, aby podążać własną drogą, nie odstępując od niej, aby żyć własnym życiem.
Źródło
